به گزارش پایگاه خبری همزمان، نمایشگاه آنلاین عکس‌های مریم فیروزی با عنوان «پیش از اتمام مهلت نگریستن بخش دوم، گیسو» از هفدهم دی ماه ۱۳۹۹ در وبسایت گالری راه ابریشم در دسترسی است:
مشاهده نمایشگاه آنلاین پیش از اتمام مهلت نگریستن بخش دوم، گیسو
در بیانیه نمایشگاه پیش از اتمام مهلت نگریستن بخش دوم، گیسو آمده:
«مو آخرین عضو از بدن آدمی است که تجزیه می‌شود. هنوز تأثیرگذارترین تصویری که دیده‌ام کوهی از گیس‌های بریده‌ی قربانیان آشویتس در موزه‌ی لهستان است. گیس‌هایی که تجسمی است از بی‌شمار جان‌های فناشده که از قضا به‌واسطه‌ی موهایشان هنوز زنده‌اند.
از ادبیات تا اسطوره از فرهنگ عامه و قصه‌های جن و پری تا تنبیهات اجتماعی، نقش گیسو پر رنگ است و از میان این همه، پیوند گیسو و سوگ همچنان ویژه و در بعضی اقوام پابرجاست. هنوز هم در اقوام بختیاری زنان به وقت از دست دادن عزیزشان، گیس‌ها را می‌برند و دختران سرشان را می‌ترشاند. این آئین میان شرقیان و غربیان مشترک بوده است و همان‌گونه که در شاهنامه، فرنگیس در سوگ سیاوش گیسوانش را می‌بُرد. آشیل نیز از غم مرگ دوست نزدیکش موهایش را بریده و بر پیکر پاتروکولوس می‌نهد. در ادبیات عرفانی گیسو کارکردهای متفاوتی دارد، اعم از مادی و معنوی. اما آئین پوشاندن گیسوان میان ایرانیان ریشه در تاریخ دارد و این رویکرد تاریخی همچنان پابرجاست. در فقه اسلامی گیسو وقتی بریده شود کارکردش را از دست می‌دهد. گویی مو که زیوری بوده بر رخسار زن تبدیل به جسمی شده است مرده که بیشتر کراهت دارد تا زیبایی.
برای من گیسو روح شاعرانه‌ای است که چه افشان باشد چه بریده زنده است. پس از دخترانم خواستم روبه‌روی دوربین بایستند و بعد گیسوان‌شان را به من هدیه دهند. بلکه روح تصویر و روح سوژه از این طریق پیوند دوباره یابد.»
درباره مریم فیروزی
مریم فیروزی، متولد سال ۱۳۶۵ در شیراز، فارغ‌التحصیل کارشناسی و کارشناسی ارشد سینما از دانشگاه هنر است. او یک هنرمند چندرسانه‌ای است. که در هر شکل هنری او ردپایی از دیگر اشکال هنری مانند نقاشی، ادبیات و سینما مشهود است. از مضامین مورد علاقه‌ی او فرهنگ، جنسیت و هویت انسان معاصر است که در سایه‌ی به چالش کشیدنِ مدیومی که به آن می‌پردازد، رویکردی انتقادی می‌گیرند.
پایان‌نامه‌ی کارشناسی‌ارشد او در رشته‌ی مطالعات سینمایی با عنوان «خودبازتابی به‌مثابه‌ی تمدیدی دراماتیک در سینمای ایران» به‌عنوان تز برتر سال برگزیده شد و همین تحقیق زمینه‌ای برای ساخت آخرین فیلم کوتاه او با نام «مرگ موقتی زنبورها» گشت که در جشنواره‌های داخلی و خارجی توجهات بسیاری برانگیخت.
در حیطه‌ی عکاسی، با نخستین نمایشگاه انفرادی‌اش «کتابخوانی برای خیابان‌های تهران» (۱۳۹۶)، فعالیت حرفه‌ای خود را در این حوزه آغاز کرد و علاوه بر نمایشگاه‌های متعدد گروهی در ایران و دیگر نقاط جهان، توانسته جایزه‌ی بین‌المللی آلفرد فرید در اتریش را از آن خود کند.