به گزارش پایگاه خبری همزمان،سالیان متمادی از نخستين تلاش‌ها براي برنامه‌ريزي فعاليت‌ها در كشور مي‌گذرد و قريب به چهار دهه است كه نظام برنامه‌ريزي
و نظام بودجه به منظور مدیریت صحیح مجموعه‌ها مورد استفاده قرار گرفته است. برنامه‌هاي كلان و چشم‌اندازهاي 20 ساله ترسیم شده‌اند، تا با تدوين برنامه‌هاي ميان‌مدت و كوتاه‌مدت بر مبناي آن‌ها، در بازه‌هاي زماني مشخص، نسبت به تعريف، تبيين، طراحي
و اجراي فعاليت‌‌هاي مورد نظر اقدام شود.
بر اساس قانون نوسازي و عمران شهري، مدیریت شهری ملزم به تهيه برنامه‌هاي ميان مدت و سالانه برگرفته از طرح‌های جامع شهری هستند، زیرا یكي از مؤثرترين سازمان‌هاي موجود در هر شهر و استاني، حوزه مديريت شهري و شهرداري است و این مجموعه حائز يك رابطه مستقيم با مردم در حوزه هاي مختلف فرهنگی، اجتماعي، اقتصادی و… می‌باشد و نقش تأثیرگذاری را در شهرنشینی واقف است.
بنابراین مهمترين عامل در توسعه شهري، وجود يك برنامه جامع و كارآمد است؛ سوابق و رويكرد‌هاي مجموعه مديريت شهري
از يك سو و عدم وجود آمار و اطلاعات دقيق و شفاف و به‌روز از تمامي داشته‌هاي شهر و شهرداري از سوي ديگر، دلالت بر مهجور ماندن برنامه در نظام مديريت شهري و عدم توفيق در تحقق چشم‌اندازهاي كلان و هدف‌گذاري‌هاي بلندمدت دارد که در واكاوي چرايي اين عدم توفيق، نكات قابل تأمل بسيار است.
آنچه را که بعضاً شاهد آن هستیم این است که مجموعه مديريت شهري به نظام برنامه‌ريزي اصولی توجه کافی نداشته یا برنامه‌ها و روش‌های ناصحیحی به کار گرفته و در برخی موارد، شيوه دستورهاي سلسله‌مراتبي به برنامه‌هاي مصوب و تمرکز بیش از حد و ایجاد روش‌هایی همچون عاملیت، ترجيح داده شده؛ و میزان بدهی ایجاد شده شهرداری در ادوار گذشته همواره یکی از موضوعاتی بوده که منشاء بی‌برنامگی در عین وجود سیستم های پیچیده و منقبض برنامه‌ریزی در مدیریت شهری است و آن را به عنوان یکی از مشکلات اصلی در سر راه مدیریت شهری تازه شکل گرفته مطرح می‌نمایند و هر دوره شاهد آن هستیم.
عدم قطعیت در تخصیص میزان بودجه سالانه به طرح‌ها و عدم تبعیت مدیران اجرایی از اولویت‌های برنامه و یا تمرکز بیش از حد در سطوح ستادی، باعث آشفتگی در اولویت‌بندی و اجرای طرح‌های مصوب می‌شود. مجموعه مدیریت شهری به عنوان سكاندار این كشتی طوفان زده، می‌بایست دارای برنامه و آمادگی برای اجرا آن باشد تا بتواند در تفكر حاكم بر اركان مدیریت شهری، كارگزاران، ذی‌نفعان و همچنین شیوه‌های اداره شهر دگرگونی اساسی ایجاد كند؛ چرا كه به‌یقین چنین تحولی با مقاومت افرادی مواجه خواهدشد كه منافع‌شان در یك فضای آشفته در مدیریت شهری تأمین می‌شود.
از سوی دیگر مسئولین اجرایی درون‌سازمانی نیز كه با فعالیت در بستری بدون برنامه، متمرکز و فاقد ساختار اجرایی منسجم مأنوس‌اند، با به‌مخاطره افتادن در برابر تغییرات، مقاومت نشان خواهند داد.
بر این باور هستیم که مسئولان در مسئولیت‌هایی که در نظام اسلامی و مدیریت شهری به عهده آن‌ها واسپار شده است، امتحان می‌شوند؛ به همین خاطر می‌بایست همه تلاش خود را به صورت عالمانه، مبتنی بر سیاست‌های نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران و برای خدمت بی‌منت و صادقانه و نیز پیروزی در این امتحان الهی به کار گیرند تا بتوانیم موجبات رضایت ولی‌نعمتمان حضرت علی‌بن موسی الرضا علیه آلاف التحیه و الثناء و شهروندان مشهدالرضا علیه السلام را کسب نماییم.