به گزارش پایگاه خبری همزمان، مرگ کیم کی دوک این فیلمساز برنده شیر طلای ونیز از سوی مترجمش داریا کروتووا تایید شده است. با این حال سفارت کره جنوبی در لتونی درباره این خبر توضیحی ارائه نداده است.
ویژگی بارز سینمای کیم کی دوک ارایه‌ی تصاویر جذاب و خلق داستان‌های بدون دیالوگ یا کم دیالوگ است که باعث مطرح شدن وی شده است. کیم کی دوک 59 ساله یکی از مهم ترین فیلمسازان کره جنوبی است که جوایز معتبری مانند شیرطلایی ونیز را در سال 2012 برای پیتا دریافت کرد.
به گزارش اسپوتنیک طبق اطلاعات غیررسمی، کیم کی دوک قصد داشت خانه ای در جورمالا بخرد و درخواست اقامت دائم بدهد، اما او سر جلسه حاضر نشد. همکارانش شروع به جستجوی وی کردند، اما بخاطر قوانین حفاظت از اطلاعات شخصی با مشکل روبرو شدند. بعدا مشخص شد که وی بر اثر ابتلا به کرونا جان خود را از دست داده است.
از فیلم های شاخص کیم کی دوک (زاده 20 دسامبر 1960) می توان به “بهار، تابستان، پاییز، زمستان…و بهار“، “تری آیرون ” و “پیتا” اشاره کرد.
بیوگرافی کامل کیم کی دوک:
کیم کی دوک متولد ۲۰ دسامبر ۱۹۶۰ و زادگاه او شهر کیونگسان در کره جنوبی می باشد. کودکی‌اش را در یک روستای کوهستانی دورافتاده گذراند.
سال ۱۹۶۹ روستای زادگاهش را برای تحصیل ترک کرد و به سئول رفت. در هفده سالگی مجبور شد هنرستان کشاورزی را ترک کند و به عنوان کارگر مشغول به کار شود.سه سال بعد، برای پنج سال به نیروی دریایی ملحق شد. وقتی از نیروی دریایی بیرون آمد عمیقا تغییر کرده بود و بعد از آن دو سال در صومعه‌ای برای کشیش شدن به سر برد.
علاقه به هنر
او به نقاشی علاقه‌مند شد و برای یادگیری نقاشی به یک مدرسه هنرهای تجسمی در پاریس رفت. در حالی که وضعیت مالی خوبی نداشت، با فروش چند تابلو زندگی‌اش را می‌گذراند. اولین فیلم‌هایی که بر کیم کی دوک تأثیر گذاشت « سکوت بره ها » و « عشاق پون نوف » بودند.
حرفه کارگردانی:
او وقتی در سال ۱۹۹۳ به کره بازگشت، به سینما علاقه‌مند شده بود و فیلمنامه نویسی را آغاز کرد. اولین فیلمنامه اش به نام یک نقاش و یک جانی محکوم به مرگ مورد توجه قرار گرفت و جایزه‌ی انجمن فیلمنامه نویسان را دریافت کرد. در سال ۱۹۹۴ برای Double Exposure و در سال ۱۹۹۵ برای Jaywalking جوایز فیلمنامه‌نویسی را از معتبرترین انجمن سینمایی کره دریافت کرد.
در سال ۱۹۹۶ کارگردانی را شروع کرد و اولین فیلمش را با نام « کروکودیل » با الهام از زندگی خود ساخت.
از این پس، کیم کی دوک هر سال با هزینه‌ی کم یک فیلم می‌ساخت. بعد از « حیوانات وحشی ۱۹۹۶ » که در پاریس فیلمبرداری شد، در سال ۱۹۹۸ سومین فیلمش را با نام « مسافرخانه بریدکیج » ساخت.
شروع موفقیت
اولین فیلم موفق کیم کی دوک، « جزیره » در سال ۲۰۰۰ ساخته شد. این فیلم در جشنواره‌ی ونیز شرکت کرد و باعث مطرح شدن این کارگردان آسیایی در اروپا شد. این در حالی بود که منتقدان کره ای به شدت در برابر این فیلم موضع گرفتند. در همان سال، با امکانات محدود و کمترین زمان فیلم داستان واقعی را ساخت و استعدادش را در بداهه پردازی ثابت کرد. در سال‌های بعد، دو فیلم با نام‌های « آدرس نامعلوم ۲۰۰۱ » و « پسر بد ۲۰۰۱ » را کارگردانی کرد که این فیلم آخر در کره با موفقیت بسیاری مواجه شد. این دو، در جشنواره‌های ونیز و برلین حضور داشتند.
در سال ۲۰۰۲، با پشتوانه‌ی تبلیغات گسترده و مخصوصا به کارگیری یکی از ستاره‌های سینمای کره، یانگ دونگ گون، فیلم « گارد ساحلی » را روی پرده برد. با این حال فروش فیلم مأیوس کننده بود.
شروع موفقیت
در فیلم « بهار،تابستان،پاییز،زمستان…و بهار » کیم کی دوک که تا آن زمان در فیلم‌هایش به حاشیه نشینان می‌پرداخت، مضامین معنوی مثل رستگاری و بخشش را نیز دستمایه قرار داد.
این کارگردان کره ای، در سال ۲۰۰۴ جایزه‌ی بهترین کارگردانی را در جشنواره‌ی برلین(خرس نقره‌ای) برای فیلم « ساماریا » و در جشنواره‌ی ونیز (شیر نقره‌ای) بابت فیلم « اجاره نشین ها » از آن خود کرد.
بعد از اتمام فیلمبرداری ساماریا، کیم کی دوک می‌گوید: « من درباره‌ی سینما یک عقیده‌ی وسوسه‌آمیز و سمج دارم. من سینما را آمیزه ای از تنش، بحران، آرامش، طنز و ویرانی می‌دانم. به نظر من، سینما تمامی این‌ها را همزمان در خود دارد. »
سینمای کیم کی دوک، سینمای ست ایده پردازانه و نمادگرایانه. هماهنگ شدن و هم جهت شدن این دو خصیصه با یکدیگر گاه موجب خلق شاهکاری مانند « آهن-۳ » و یا « جزیره » و یا حتی فیلم های خوب متوسطی مانند « نفس » می شود. گاه هم با هم هماهنگ نمی شوند، یکی بر دیگری برتری می یابد و از آنجایی هم که اصولاً قصه پردازی پررنگی در سینمای کیم کی دوک وجود ندارد، سبب می شود یکی از این دو خصیصه از پرده بیرون بزند و تماشاگر را به اصطلاح «زده» کند. از جمله می توان به فیلم « زمان » او اشاره کرد که جنبه ی نمادگرایانه اش آنقدر از کادر بیرون بود که دست آخر تماشاگر را گیج و گنگ و خسته باقی می گذاشت و مفهومش را نمی رساند و یا حتی فیلم « مرد بد » که شدیداً فیلم بدی ست و کاملاً گنگ و نامفهوم.
سینمای متفاوت کیم کی دوک
ویژگی بارز سینمای کیم کی دوک ، ارایه تصاویر جذاب و خلق داستان‌های بدون دیالوگ یا کم دیالوگ است که باعث مطرح شدن او شده است. شاید این سکوت، اعتراضی است به جهانی که کارگردان دوستش ندارد.
فیلم‌های کی دوک مثل شخصیت منزوی خالق شان، برآمده از خصوصیات طبقه متوسط و نادیده انگاشتن اصول پذیرفته شده هستند. شخصیت‌های اصلی این فیلم‌ها، اغلب افرادی هستند که به حاشیه رانده شده اند و به دور از جامعه‌ی شهری کره زندگی می‌کنند.
کیم کی دوک استاد حرف زدن با تصاویر و خلق نماهایِ تابلو گونه است، که نشانه تسلط وی بر نقاشی و عکاسی است. و از ویژگی های اصلی آثار اوست.
شخصیت هایِ غالبِ فیلم هایِ او در طول فیلم هیچ گاه حرف نمی زنند. گویی فیلمسازی برای او، نوعی خود درمانی در برابر دوربین است.
او یکی از کارگردانان نادر کره‌ای است که در خارج از کشورش با استقبال مواجه شده، ولی در کره جنوبی محبوبیتی نزد منتقدان و مردم نداشت.
فیلم شناسی:
کروکودیل ۱۹۹۶ Crocodile
حیوانات وحشی ۱۹۹۶ Wild Animals
مسافرخانه بریدکیج ۱۹۹۸ Birdcage Inn
جزیره ۲۰۰۰ The Isle
داستانی واقعی ۲۰۰۰ Real Fiction
آدرس نامعلوم ۲۰۰۱ Address Unknown
پسر بد ۲۰۰۱ Bad Guy
گارد ساحلی ۲۰۰۲ The Coast Guard
بهار،تابستان،پاییز،زمستان…و بهار ۲۰۰۳ Spring, Summer, Fall, Winter… and Spring
ساماریا ۲۰۰۴ Samaritan Girl
خانه خالی (آهن سه) ۲۰۰۴ ۳-Iron
تعظیم (کمان) ۲۰۰۵ The Bow
زمان ۲۰۰۶ Time
نفس ۲۰۰۷ Breath
رویا ۲۰۰۸ Dream
آریرانگ ۲۰۱۱ Arirang
آمین ۲۰۱۱ Amen
پیتا ۲۰۱۲ Pieta
موبیوس ۲۰۱۳ Moebius
رویارویی ۲۰۱۴ One on One
جوایز کسب شده:
مراسم برلین
برنده خرس نقره ای برای فیلم ساماریا ۲۰۰۴
مراسم کن
برنده جایزه Un Certain Regard Award برای فیلم آریرانگ ۲۰۱۱
مراسم ونیز
برنده شیر طلایی برای فیلم پیتا ۲۰۱۲
برنده شیر نقره ای برای فیلم خانه خالی ۲۰۰۴
برنده Little Golden Lion برای فیلم خانه خالی ۲۰۰۴
و بسیاری از جوایز معتبر بین المللی
برای مشاهده جزئیات جوایز کلیک کنید